Counting down the days

Afgelopen week ben ik samen met mijn Japanse vriendinnetje afgereisd naar Portugal. Om 04:00 op een vrijdag morgen vertrok de trein en zou zo’n 7 uur later aankomen in de binnenstad van Lissabon. De treinreis zelf was adembenemend. Portugal beschikt over een prachtig stuk bos met hoog opgeschoren boomtoppen. Over de bergen en door het dal komt iedere groene kleur nuance aan bod, terwijl de trein glijdt over meren en boomwortels.
Ons hostel was perfect. Met een hele huiselijke warme sfeer werden we verwelkomt en verwezen naar ons stapelbed.
Om er niet een al te lang en saai verhaal van te maken, zal ik het even samenvatten in een notendopje. Lissabon of ‘Lisboa’ beschikt over talrijke bezienswaardigheden, de een nog meer pittoresk dan de ander. Doormiddel van antieke opgepimpte treintjes kun je over in Lissabon komen. Een echte ‘must see’ is de kathedraal waar je warm verwelkomt word door warme harpmuziek en omgeven wordt door brandend kaarslicht. Een echte ‘must eat’ is het beroemde kabeljauw gerecht ‘Bacalau’. Maar uiterst belangrijk is natuurlijk het uitgaansleven is Lissabon. Men kan kiezen uit twee soorten genot. Wanneer je trouwe ‘jersey shore’ kijker bent en je altijd al een hebt willen wanen door de gespierde lichamen met te kleine t-shirtjes en hoge hakken met te korte jurkjes, is er een uitgaansgebied speciaal voor jou ontworpen. Dit is een lange straat vol met ontworpen strandhuizen en smerige wiskey. De meute proeft het verschil toch niet aangezien het gemiddelde IQ hier ongeveer overeenkomt met dat van een pot geraniums. Maar wat betreft UQ worden wereldrecords gebroken. Nu had ik hier graag langer willen zijn dan 5 minuten, maar de Britse vrienden ,die ik ontmoet had in het hostel, hadden het allang gezien en smachtten naar een goede pub voor een welverdiende ‘pint’. Mocht je meer houden van gezellige kroegjes en wil jee r niet één, maar duizend bezoeken, volg ons dan, wij leiden je erheen. Maar pas op, mocht je allergisch zijn voor hippies, maak dan een links omkeert en vervolg je weg dan weer terug naar de ‘Jersey Shore’. Er lopen hier ongelofelijk veel negers rond die zonnebrillen verkopen. Wie is brein achter dit geweldige idee?!...Maar lissabon, eerlijk waar, je beschikt over wonderschone mannen. Lang, donkere haren en blauwe ogen. Met pijn in mijn hart stapte ik op de trein. Weg van de hartelijkheid, de heerlijke temperatuur, de schone mannen en de gezelligheid, richting Salamanca. Daar waar de mannen niet boven de 1.20m uitkomen en de hemel betrekt met zachte wolkenvelden. Dag Lissabon, maar niet waarwel, want ooit zal ik voor je terug komen.
Parken in overvloed. Groot, klein, met hondenpoep of zonder. Dichtbij de wiskunde faculteit, of prefereer je liever eentje dichtbij een Chinese bazaar. Anyway, Salamanca kent geen echte potloodventers, nee ze gaan iets genuanceerder te werk. Met alle meiden lagen we heerlijk op een stenenbankje wolkfiguren te analyseren, toen we opeens gezelschap kregen van een man met ongeveer een leeftijd van 40 jaar. Deze man hield van de natuurlijk en vrijheid, tenminste zo kan ik het voor mezelf uitleggen. Ooit wel eens een man gezien met een rokje aan? Wat dacht je van een man met een rokje, zonder onderbroek… En een man met rokje zonder onderbroek wijdbeens zitten richting ons?...dus zo ziet een ongeschoren klokkenspel eruit.
Zo meteen ga ik voor de laatste keer naar de sportschool. Mijn abonnement loopt 10 dagen voor mijn vertrek af. Toch een haatliefdes verhouding met deze plek. Haat, want het slokt zoveel van je tijd op. Liefde, want de sportschool gaat het gevecht aan met de biertjes en wijntjes van de vorige avond. Beste sportschool ‘Pasadena’, ik heb van de antieke piepende toestellen genoten en bedankt voor het enigszins in vorm houden van die ongetemde billen. De man achter de receptie is altijd chagrijnig geweest, altijd. Een ‘buenos dias’ kwam er altijd uit als een gegrom en een ‘haste luego’ was nooit meer dan een oerkreet. Maar toen ik naar hem toe liep om te vertellen dat ik naar huis ga, veranderde zijn chagrijnige gelaatsuitdrukkingen in die van een blij opgewekt persoon. Zijn mondhoeken trokken naar zijn oren en er verscheen een twinkel in zijn ogen. Is hij echt zo blij dat ik vertrek?! Maar ik heb helemaal niets geks gedaan, nee niet daar. Of hij heeft misschien toch wel van mijn komst genoten. Vier a vijf dagen in de week, inclusief zonnebril. Zonder zonnebril kan je niet lekker sporten. Zonder kan iedereen zien wat je de vorige avond gedaan hebt. Als ik mijn kater meeneem naar de sportschool , wil ik dat graag voor mezelf houden. Daar wil je niemand mee lastigvallen. Dus de volgende keer als je een persoon ziet sporten met een zonnebril op, denk dan niet: wat een diva. Nee denk eerder aan: Wat een bijzonder sociaal en niet zelfzuchtig persoon is dat.
Een bezoekje aan de kapper was hoognodig, aangezien het droge klimaat de nodige schade doet aan mijn haarpunten. De kappers hier zijn ongelofelijk goedkoop, een derde van wat het kost in Nederland. Ik kwam in een prachtige zaak aan. De zaak had roze met witte muren, rode banken en krokodillen bruine stoelen. Grote kroonluchters hingen aan het plafond en ik werd meteen geholpen. Ik werd verwezen naar de wasbak en op het moment dat ik me liet zakken in de stoel, werd me duidelijk dat ik me bevond in een heerlijke massage stoel. Maar hoezeer de stoel ook zijn best deed, het kan de ruwe methode van de kapster niet overtreffen. Hardhandig werd mijn haar gewassen en het uitkammen was helemaal drama. Ik heb ooit meegekregen, ik geloof uit zo’n kansloze ‘Linda’, dat je nat haar nooit mag kammen. Dan zou het haar afbreken. Ik geloof dat mijn kapster de ‘Linda’ niet gelezen heeft. Drie keer heeft ze mijn haar met pijn en ontzettend veel moeite uit de klit weten te krijgen terwijl het nat was. Geen aangename behandeling. En ook het knippen was ronduit teleurstellend. De vrouw was in maximaal 6 minuten klaar. Plukje hier, plukje daar en de voorkant iets korten met een schuine loop naar beneden. Normaal checken kappers hun werk nog even, maar mijne was zo zeker van haar zaak, dat ze de check maar achterwegen liet. Ach, wat heb ik mijn eigen kappertje gemist. Die met zachte handen de hoofdhuid masseert tijdens het wassen. Die het haar pijnloos uit de klit krijgt en bovenal, die zorgt voor een recht kapsel. Niet dat pipo kapsel dat ik nu heb…

Tot volgende week voor het aller laatste verslag!